βροχή

Γνώριμος θόρυβος στην τσίγγινη στέγη,

στο παραθύρι μου νε στέλνει...

Έξω πέφτει ασταμάτητη βροχή

κι ο ήχος της αυτός....με συνεπαιρνει.

Θα ήθελα να ήμουν μιά στάλα απ' τη βροχή,

ή έστω στο πρόσωπό μου δάκρυ σιωπής,

ή στάλα κραυγής μες την ψυχή

από βλαστήμια ή κάποια προσευχή!

Πόσο θα τόθελα να ήμουνα βροχή,

στους δρόμους ν' αλητεύω η ώρα έξη το πρωϊ

και τ' άψυχο κορμί μου

στην άσφαλτο δώρο- θυσία να προσφέρω!

Όμως, νοιόθω σαν τ' απροστάτευτο παιδί,

που μες τη μιζέρια τις ελπίδες του λιγοστεύουν,

τα ΄Αγιά του και τις χαρές του στηλιτεύουν,

γιαυτό,πόσο θα τόθελα πολύ,

να ήμουν ακατάσχετη νεροποντή,

όλους αυτούς τους ΄Αθλιους,

εν μιά νυκτί...να πνίξω.