ΤΑΡΑΤΣΕΣ

Ανθίζει κάποτε,

µέσα στο χρόνο,

στις ταράτσες

κάποιο αστέρι

κι ούτε που το ποτίσαµε ποτέ

έτσι όπως κλείσαµε τις πόρτες

µη δούµε από ψηλά

πως είναι λιγοστή η πόλη

για όσους έχουνε φτερά

τα κρύψαµε

κάτω από χοντρά παλτά

γίνανε κουµπιά,

κλειδιά

ν' ασφαλιστούµε

µη θυµηθούµε

πως είµαστε φτιαγµένοι

από κοµµάτι ουρανό