ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΣΟΥ

Θυµήθηκα πως γυάλιζες

τα όνειρά σου

όπως το ποδήλατό σου

πριν χαθείς

σ' ελεύθερους δρόµους

δοκίµαζες στο µέτωπό σου

τον αέρα

κι ήθελα τόσο

απ' αυτόν

που κράταγα γερά

όταν είχα τα χέρια

ακόµη λαµπερά

παιδί

στην πίσω αυλή

σαν ετοιµαζόµουνα

τα ρεύματα

να πιάσω

σε µια ζωή

που πλήρωνες

-καθώς είχα

τις παλάμες μου λευκές

για να πιστέψω-

με το αλάτι

και το χαρτί

Κι ήξερα πως

µόλις πέρασες

από 'δω

που 'χαν γυµνωθεί

στα κλώνια τους

τα δέντρα

απ' την πλευρά

του δρόµου

και χτυπούσαν

τα φύλλα

την πόρτα

της ισόγειας γκαρσονιέρας

που πλήρωνα

µε νόµισµα τραπεζικό,

κάθε πρώτη του µήνα

µου τα ταχυδροµούσες

λες κι ήτανε

χαρτί λευκό

και σαν αλητάκι

επέµενες

ακόµη

πως µπορώ

το τρίτο παιδί

του βασιλιά να γίνω

στο παραµύθι

που το αλάτι

την αγάπη µέτρησε

κι απ' το χρυσάφι

πιο καλά