ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ

Ούτε και απόψε περίμενα
Να σε αγγίξω 
Μωρό μου
Και ρώταγα τον Τειρεσία
Των σαράντα κελιών
Της πόλης μας
Αν θα σου επιτρέψουν
Να έρθεις
Να βγεις από το κελί
Του πόνου
Από τη σκλαβιά.

Ώρες ολόκληρες μέσα στη νύχτα
Μόνος μου
Εδώ στα βράχια
Χωρίς ελπίδες
Ακούγοντας τα τικ-τακ
Του ρολογιού μου
Τα αμέτρητα
Της κουρασμένης μου καρδιάς
Που μιμείται τώρα
Τον παφλασμό των κυμάτων
Εδώ στα ηλιοκαμένα βράχια
Των Αγίων Σαράντα.

Στο ίδιο μέρος και απόψε
Εδώ που μας βρήκε η Αφροδίτη
Εκείνο το βράδυ
Αγκαλιασμένους
Κυνηγώντας το φεγγάρι
Από ζήλια
Να φύγει
Να βασιλέψει πίσω από τα βράχια
Του ερωτά μας.
Και ήρθες αγάπη μου.

Ήρθα ψυχρούλα μου
Για πάντα
Όχι
Δεν θα παίξω το ρόλο της Ιφιγένειας
Να θυσιαστώ
Για τη φορά των ανέμων
Για τη νίκη του "Αγαμέμνονα"
Του καιρού μας
Δε θα θυσιάσω την αγάπη μας
Τον ερωτά μας
Αστέρι μου
Για τον κόκκινο γίγαντα της απάτης
Του δαίμονα.

Μαζί θα ξαναδούμε το φεγγάρι
Που δεν θα θέλει να βασιλέψει
Που δεν θα θέλει να φύγει από κοντά μας
Γιατί και αυτό ζηλεύει
Την ευδαιμονία μας
Τους ψίθυρους μας
Που μαζί με τα κύματα
Γίνονται μελωδία
Ανείπωτη
Σαν αυτήν όταν ομιλούμε την Ελληνική
Τη γλώσσας μας
Που οι Ρωμαίοι την ονόμασαν
Γλώσσα των ΑΓΓΈΛΩΝ.