Ασθένησε το μνημονικό

Θαρώ, πως τα γηρατειά μου χτύπησαν την πόρτα

και, πως ταλαντεύομαι πάνω στην ίσαλο γραμμή της Γης,

ανάμεσα στον πάνω κόσμο απ' αυτήν

και προς την αντίθετη κατεύθυνση της Οικουμένης!

Κι αναρωτιέμαι, άραγε, που να πήγανε

και που να σκορπιστήκανε

χρόνια πολλά από τη ζήση μου,

σημεία νεκρά στο πέρασμα του χρόνου.

Ασθένησε το μνημονικό κατά πως φαίνεται

και χάθηκε ο κρυφός λογαριασμός,

που μέσα μου φύλαγα κρυμένο.

Ήρθε κι έσφιξε η ψυχή μου ολότελα

κι έγινε μέταλλο δύστηκτο κι αδάγκωτο,

θάλασσα Πικρή- Θανατερή,

και ανεμοζάλη σκληρή που σκόρπισε,

την κάθε μιά μου προσδοκία.