ΚΑΙΓΟΜΑΙ ΣΤΗ ΛΑΒΑ ΣΟΥ

Πλανιέμαι ακόμα 
Πάνω στη λάβα του κορμιού σου
Στους ψίθυρους της ευτυχίας μου
Και της δικής σου
Που μοιάζουν με γλυκιά ψαλμωδία 
Αγγέλων
Με αγαλλίαση 
Στο ναό της αγάπης
Την ψαλμωδία που με νανουρίζει
Τώρα που γλιστρώ
στο λυγερό κορμί σου
το ανήσυχο
τώρα που λικνίζεται φλογισμένο
Στα μεθυσμένα χείλη μου
Στη λάβα της Αφροδίτης,
Του έρωτα μας,
Στο ατέλειωτο όνειρο μας
Προσπαθώντας να τη σβήσουμε
με το νέκταρ των χειλιών μας
τη φλόγα της ακόρεστης ψυχής μας
τη φλόγα
της φουρτουνιασμένης καρδιάς μας
περιμένοντας την Τρίαινα του Ποσειδώνα
να κοπάσουν
στα φιλιά μας
να βρουν το ρυθμό τους
μέσα στα καυτά μας χείλη
Τα καρφωμένα στην πόρτα του Παραδείσου
Μακριά από τους κεραυνούς
Και τις όστριες
Του δικού μας Δία.