Ο βρεγμένος κάμπος
απ' τη νεροποντή της χειμωνιάς
και η χλόη του η μουσκεμένη
το άναστρο τούτο βράδυ του Γενάρη,
θαρώ, πως θλίβουν την ψυχή μου.
Οι ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα
δεν με χωρούν και με συνθλίβουν,
καθώς τα σύννεφα αυτοκτονούν,
με πάταγο πέφτοντας στη Γη τη διψασμένη.
Κι εγώ, αφουγκράζομαι ολονυχτίς
τον αξημέρωτο ήχο της βροχής,
πάντα στον ίδιο παρεξηγημένο τόνο...
Απόψε στην κρύα σκοτεινιά
της νύχτας του φετεινού Γενάρη,
όταν σε λίγο
ο Ύπνος θαρθεί γιά να με πάρει,
στο όνειρό μου γι' άλλη μιά φορά,
με του Απρίλη ρόδα και υάκινθους θα σμίξω,
την περασμένη ΄Ανοιξη
προσβλέποντας....ν' αγγίξω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου