Αυγουστιάτικα δειλινά

Τ' Αυγουστιάτικα δειλινά σιμά στο κύμα,

την ώρα που τα πρώτ' αστέρια

αναριγούνε στ' Ουρανού τον θόλο,

κομπιασμένοι μιλάμε

γιά το Καλοκαίρι που φεύγει....

Και μιά Ατίθαση Ποίηση

ανάμεσα σε μελλοθάνατες μαργαρίτες

και στο κιτρινισμένο πλέον χορτάρι,

έρχεται και γίνεται ανάσα

στην ανάμνηση του θέρους

που μας αφήνει...

Δεν ξέρω τι να πρωτοαισθανθώ

ετούτες τις .ώρες,

καθώς γραμμές και σχήματα

παρελαύνουν εμπρός μου.

Σφαλίζω τα μάτια μου

και σεριανάω στου Καλοκαιριού το περιβόλι,

μέσα σε μιά θλιμένη ελαφρότητα

γιά το Γαλάζιο,

που θα στερέψει σε λίγο.