ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ (από την Ποιητική συλλογή : Εσωτερικό ανέμου)

α.

Δένδρα με φόντο τη θλίψη μου.
Δένδρα που τα φυσά η σιωπή μου.

β.

Ήρεμα αναποφάσιστος, σαν δένδρο πλάι στη θάλασσα.

γ.

Άνεμος απαλός σαν να τον έσπρωχναν τα φύλλα.

δ.

Λίκνισμα δένδρου: η νωχέλεια του ηθοποιού.

ε.

Μακρύ κλαδί γυμνό
τεντωμένο ως την κραυγή.

στ. 

Μόνον η απόγνωση διακλαδίζεται ωραία
είπε το δένδρο.

ζ. 

Ώρες που λεπταίνω
σε κλαδί:
χαρά η απελπισία μου αγγίζονται.

η. 

Στη γλώσσα του δένδρου
η έλλειψη ονείρων λέγεται "φύλλωμα" 

της μοναξιάς η αποτυχία " καρπός " 

θ.

Ένα κλαδί εδώ χαμηλώνει 
πιο κει υψώνεται:

η τέχνη να διασχίζεις το αόρατο

ι. 

Το περίγραμμα των δένδρων φωσφορίζει
σάμπως κράσπεδο χάους.

Τελικά είναι αμέτοχα στο τοπίο.