κοντεύεις πια τα όρια Τώρα να ξεπεράσεις
αφού τα περιθώρια στενέψανε πολύ
ελάχιστοι διαβήκανε αλώβητοι γιατί...
αλλάργεψες το χρόνο σου εΔώ να μεταφράσεις
ενας στηλίτης μοναχός στες ράχες της αγρύπνιας
γύρω σου τόσα ξωτικά και ράθυμα πουλιά
δόκιμος ξέμεινες εκεί ακόμη στα σκαλιά
σαν ανεκλάλητη χαρά της νιότης σου ενύπνια
πυκνή ομίχλη απλώνεται σαν άλλη ακηδία
θολώνοντας τους στοχασμούς που τρέφεις στα κρυφά
περίβλημα εφόρεσες το Εγώ σου μ'ευκολία
γίνηκες νότα του καιρού χάσμα μια μονωδία
της προσευχής τον άγγελο δε στέργεις πια σοφά
τεταραγμένη θάλασσα του Νου η αλαλία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου