ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΗ Σ’ ΕΝΑ ΜΟΝΑΧΙΚΟΝ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ

Κύριε, Σ’ ευχαριστώ για τις στάλες της ανοιξιάτικης βροχής

πού σιγοκλαίει πάνω ατό θυμάρι,

χαϊδεύοντας με δοοσοδάχτυλα τα βλασταρένια μαγουλά του.

Σ’ ευχαριστώ για του ρετσινιού την ευωδιά, καθώς με δροσομυρωδάτους αναστεναγμούς τα πεύκα στον ουρανό αποκρίνονται.

Σ’ ευχαριστώ για τα’ ανθισμένα χαμομήλια,

για τα κοριτσόγελα των πετάλων της μοναχικής μαργαρίτας και για τα τριαντάφυλλα πού αφουγκράζονται τη μουσική τη ντυμένη στο χρώμα των νεροπνοών και του ερωτά.

Σ’ ευχαριστώ για τις φούγκες και τις τρίλλιες

Απ’ την όλόγλυκη φλογέρα τοϋ κελαηόητοϋ τών κοτσυφιών

και για το πέταγμα του σπίνου στον αγέρα.

Κι ακόμη δέξου τις ευχαριστίες μου

για τη γαλήνη της μοναξιάς στου άλσους τα στενορρύμια,

για το μετέωρο ρομαντισμό της σιωπής

και για τα κουκουνάρια

πού μακάρια άργοσαπίζουν στο βρεγμένο χώμα,

καθώς αυτό βαθιανασαίν^’ ηδονικά μες στη μαγιάτικη τη μπόρα.

Δώσ’ μου τη συχώρεση Σου, ώ Κύριε,

πού λησμονώ να Σ’ αναπέμπω καθημερινά

τις ευχαριστίες μου για τούτα όλα τα δώρα Σου,

ο αγνώμονας εγώ,

πού άπιαστες χίμαιρες κυνηγάω

κι αναζητώ αρχαίους θεούς πού έχουν πεθάνει πια.