Προτροπές

Διάφανος νὰ εἶσαι. Σὰν τὴ σταγόνα

Τῆς βροχῆς ποὺ κρέμεται

Στὴ λαμπερὴ ἀπόληξη τῶν φύλλων

Γυμνὸς καὶ τόσο καθαρός. Ὅπως ἀστέρι

Καὶ κρύσταλλο ποὺ τὸ χτυπᾶ ἡ ἀντηλιά.

Γι' αὐτὸ - προτοῦ νὰ 'ρθεῖς - ρωτῶ καὶ πάλι:

Εἶσαι σὰν τὸ νερὸ καὶ σὰν τὸ φῶς;

Εἶσαι σὰν τὸ μετάξι;

Εἶσαι σὰν τὴ μηλιὰ καὶ σὰν τὴν κερασιὰ κατάφορτος;

Εἶσαι σὰν τὸ βουνὸ καὶ τὴν πεδιάδα ἀνοιχτός;

Προβάλλεις φωτεινὸς χωρὶς νὰ κρύβεις τίποτα;

Ἀνθίζεις ἤρεμα σὰν δέντρο;

Τραγούδια λὲς ἀθῶα σὰν μικρὸ παιδί;

Ἄν ναὶ τότε μπορεῖς νὰ 'ρθεῖς

Ἐσένα θέλω μόνο καὶ σὲ περιμένω.