Δάκρυ πικρό

Θα ήθελα

να ήμουνα ψιλόβροχο,

της ΄Ανοιξης τη Γη για να δροσίσω,

ή έστω δυό στάλες λαγαρό νερό,

της Φύσης όλα τα πετούμενα

με αγάπη να ποτίσω....

Αν όμως ήμουν κύμα ήρεμο,

πάνω στη ράχη μου θα ήθελα

του κόσμου τα ονείρατα να ταξιδέψουν,

ώσπου να βρούν λιμάνι απάνεμο,

εκεί την κιβωτό τους ν' αποθέσουν...

Όμως, έτσι η Μοίρα τόφερε

κι έγινα δάκρυ πικρό που έσταξε

πάνω σε Αγάπη ΄Αγουρη,

την ώρα που Απιστίας σαιτιά

της άνοιγε,

πληγή αγιάτρευτη στα στήθη.

Και τότε η ψυχή μου ούρλιαξε

τόσο πολύ,

που ακούστηκε

έως τα Τάρταρα του ΄Αδη!