Αποχαιρετισμός

Κι έλεγα μέσα μου: δε φτάνει το τραπέζι, μήτε κάμποσος παράς 
 στην τσέπη, 
μήτε το ψωμί και το φιλί, – δε φτάνει.
Ο άνθρωπος είναι πιο τρανός απ’ την καθημερνή την έγνοια του.
Κι έλεγα πάλι που ο άνθρωπος αρχίζει από την έγνοια του για
 το ψωμί 
Κι όλο τραβάει πιο πέρα απ’ τη σκλαβιά του,
από σκλαβιά σε σκλαβιά, από ξεσκλάβωμα σε ξεσκλάβωμα, 
απ’ το ξεσκλάβωμα της πατρίδας, στο ξεσκλάβωμα του κόσμου,
ώσπου να νιώσει, μπαίνοντας ίσα στον ουρανό, 
ν’ αχνίζει το φεγγάρι στον κόρφο του, 
ώσπου να κλάψει μια νύχτα από αγάπη για όλο τον κόσμο. Έτσι 
 άφησα 
σ’ ένα χαντάκι τ’ αμάξι μου. Πήρα τ’ όπλο. Κι ανέβηκα στο
 βουνό.
Έτσι βρέθηκα σε τούτη τη σπηλιά που το στόμιό της 
βλέπει ολόισα στον ήλιο˙ – το στρογγυλό της στόμιο 
είναι ο ίδιος ο ήλιος που θα τον νιώσω πάλι δροσερό, καθώς θα 
 με περνάνε,
(όπως κείνη τη νύχτα το φεγγάρι) – θα τον νιώσω δροσερό 
 κωνσταντινάτο
να μου δροσίζει το καμένο στήθος, κι έτσι λίγο-λίγο 
να ζεσταίνεται ο ήλιος και ν’ αχνίζει στον κόρφο μας. Γεια σας.


Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. Γ΄, Κέδρος, Αθήνα 1991