ξημερώνει

Επιτέλους,

φεύγει η νυχτιά η φθονερή

καί στου απέναντι ορίζοντα τη ράχη,

μιά ασημιά κλωστή αχνοροδίζει!

Τέλεψε

το μαγικό ταξίδι της νυχτιάς,

πλούσιο από ανεβάσματα παράξενα

καί πτώσεις,

που φθείρουνε τις μνήμες...

Ανάσασμα βαθύ,

γιά τη σωτήρια μέρα οπού'ρχεται,

γιά το ροδάνθισμα τηε Χαραυγής

καί τη σιωπή του αγέρα!

Κι ενω την ψυχή μου

τη δροσίζει

μιά Ευχαριστήρια προσευχή,

νοιόθω μιά ανάγκη αλλόκοτη,

τις θάλασσες του Κόσμου

ν' αγκαλιάσω....