Το Φως.... μας ανήκει

Σκοτάδια στο Νου και Σκέψεις Ανάκατες,

σαν ταραγμένα λιμνόνερα,

που ο τελευταίος Αγέρας

τ' ανακάτωσε με Μανία και Μίσος!

Ο Λογισμός έγειρε σε κλινάρι

βαθειά λαβωμένος

απ' της Λύσσας το τόξο

και δεν θέλει πιά

να βλέπει και να νοιόθει

τον Κοντινό,τον Μακρυνό και τον Δίπλα!

Κι ο Χρόνος,

σταμάτησε κι Αυτός,

θρηνόντας και σιωπόντας

μπρός στον γκρεμό του Χάους,

Για του Καλού και της Αλήθειας το χαμό,

Για της Αμαρτίας την Ξέφρενη Παραγωγή

και Για τη Χαρά του Ψεύδους!

Μα, πάνω απ' όλα, ο Θεός,

με την Χιλιολαβωμένη Αλήθεια Του

και την Αμφισβητούμενη Αναγνώρισή Του....

Και στη μέση....ο ΄Ανθρωπος,

να ψάχνει γιά ξαποσταμό

σε Γερο-Πλάτανου τα ριζιμιά,

έστω και για λίγο να αφουγκραστεί

των Αερολαλητάδων το τραγούδι,

ν'ακούσει τ' ανάβλυσμα του νερού απ' την πηγή του,

για να προλάβει τον Πόνο τον Ανθρώπινο,

για ν α γιατρέψει όσο μπορεί

τη Λαβωμένη Ανθρωπιά

μ' ένα Ευχαριστώ Ευγνωμοσύνης,

γιά να συντηρήσει το Αχνό Χαμόγελο

στα ήδη Παγωμένα του τα χείλη

και, γιά να γευτεί επιτέλους τους Λωτούς,

προτού Οριστικά χαθεί

στου ΄Ερεβους τα Σκότη.....

Και σαν ξαποστάσει για καλά,

μπροστά του προβάλλει ο Δρόμος ο Πλατύς,

για το Τεράστιο Τόλμημα,

που θα τον βγάλει πιά στην Απλωσιά,

με τ'Ανοιχτά Περάσματα....

Και Τότε, 

θα διακρίνει τα Χαμηλά και τ' Αψηλά,

αδειάζοντας σε βύθια θαλάσσης άμετρα,

της Νύχτας τις κακοτοπιές 

και τα γκριζόχρωμα καμώματά της!

Κι ύστερα,

θα ψάξει για το Δίκιο του ο ΄Ανθρωπος,

αφού, πρωτα στον ΄Ολεθρο στείλει τ' ΄Αδικο,

και για να φέρει ξανά το Φως,

ΠΟΥ το Θέλουμε,

ΠΟΥ το Μπορούμε

και......ΠΟΥ Μας Ανήκει.