Κάθε που στ' ακρογιάλι περπατώ,
βυθίζομαι συχνά σε ρεμβασμούς
κι οι στοχασμοί μου φτερουγίζουνε
σε κόσμους άλλους μακρινούς.
Ενα τραγούδι συχνά-πυκνά
απο μέσα μου αναβλύζει,
τραγούδι ψυχής αλαφροίσκιωτης,
καρδιάς....στα όνειρα πνιγμένης!
Κι αν είναι γιόμα του Φθινώπορου
γαλήνιο, ήπιο καό γλυκό,
με μιά χλωροαχτίδα να φωτάει
του πλάτανου τα φύλλα τα ξερά
κι ένα γλυκόλαλο πουλί
στη φυλλωσιά κρυμένο να λαλεί,
τότε,
εύχομαι καί το δικό μου το τραγούδι
αψηλά ως τα ουράνια ν' ανεβεί,
πέρα καί πάνω απ' τη Γη,
έστω ακόμα κι αν κρυφτεί
στης συννεφιάς τον κόρφο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου