λαμπάδιασε του τζακιού μου η φωτιά
κι εγω,
μαζί με του κορμιού τη ζεστασιά
καί την ψυχή μου αντίστοιχα ζεσταίνω...
Την έρμη Ποίηση αναλογίζομαι,
που ενώ του Λόγου είναι η Πριγκήπισα,
έχασε τα Πρωτεία της
κι έτσι...μοιραία κλείστικε,
στης Μοναξιάς το Μοναστήρι.
Κι ακούω τούτη την άγρια νυχτιά
ενα δεντρί μικρό του κήπου μου,
μιά συμβουλή να μ' απευθείνει,
μη τύχει καί την Ποίηση
κι εγώ εγκαταλείψω!
Καί του μικρόδεντρου η συμβουλή
με επιρέασε βαθειά,,
τόσο,
ώστε την Ποίηση.....να συνεχίσω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου