Ρώτησα το Πεπρωμένο μου

Μέσα απ' το Παρελθόν καί το Παρόν

στης ζωής τα μύρια μονοπάτια,

διάλεξα του Πεπρωμένου το στρατί

κάτω απ' τη σκιά της Μπρούτζινης Σελήνης,

που με κοιτούσε αδιάκοπα

με αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη.

Κι εγώ,

με μιά ματιά αγέρωχη

το Πεπρωμένο μου κατάματα κοιτώ

καί το ρωτώ,

για το τι μέλλει μου γενέσθαι....

Κι αυτό,

αντί για κάποια απόκριση,

μιά φούχτα άστρα μάζοξε

καί χάθηκε

πίσω απ' του Φεγγαριού την πλάτη,

αφήνηντάς με μοναχό,

ανάμεσα σε είδωλα φευγάτα

καί σε μιά Ύπνωση βαθειά,

γεμάτη Αμφιβολίες!