Παρελθόν_Παρόν καί Μέλλον

Τούτο το γκρίζο πρωινό,

σε σκέψεις σκοτεινές βυθισμένος,

σιωπηλός σαν Μούμια Φαραώ,

αισθάνομαι κάπως σαν να ζω

σ' ένα τεράστιο κενό...

Προσπαθώ επιμονα το Παρελθόν

ξοπίσω μου ν' αφήσω,

αν καί σαφώς θα έπρεπε

την κάθε στιγμή που έζησα

με Συνέπεια καί Σύνεση

να την κοστολογήσω....

Όμως καί το Παρόν,

γιομάτο λαγνείες, απληστία καί θυμό

να ξεγλιστρά τ' αφήνω,

προσβλέποντας στο Μέλλον,

όπου αναπόφευκτα ο Κύκλος της ζωής,

αργά ή γρήγορα θα κλείσει!

Παρ' όλ' αυτά...γιά Αύριο

την Άνοιξη προσμένω,

όπου μιά φούχτα Ήλιοι Φωτεινοί

την κάμαρά μου θα φωτίσουν

κι από τις γκρίζες σκέψεις μου

μακριά να με τραβήξουν....