Το σεντούκι του Χρόνου

Ανοίγω το σεντουκι του Χρόνου

καί αμέτρητες θύμησες

σαιτεύουν την ψυχή μου...

Ενας κήπος μπροστά μου απλώνεται,

που συνεχώς,

το περιεχόμενό του....αλλάζει!

Απ' το  βάθος του Χρόνου,

φωνές, γέλια,

χαρές μα καί κλάματα ακούγονται....

Στους καθρέφτες κοιτιέμαι

καί .....ξαφνιάζομαι,

καθώς απέναντί μου

στοιχειόνονται σκιές απροσμέτρητες!

Είναι οι Ώρες μου οι Παιδικές,

που ξεχαστήκαν παίζοντας κουτσό στις αλάνες

καί τώρα που......νύχτωσε,

δεν βρίσκουν της Επιστροφής τους τον δρόμο!

Κι ενώ 

η ροή της ζωής συνεχίζεται,

θαρώ,

πως το δικό μου φευγιό,

δεν θα την εμποδίσει διόλου,

στο να συνεχίσει να υφίσταται!