Η μέρα που θάρθει...

Της Αμφιβολίας τα σκαλιά

προσπαθώ να ανεβώ,

χωρίς αποτυπώματα ν' αφήσω....

Φοβάμαι τις Κακοτοπιές

που οδηγούν,

στο Ναρκοπέδιο των Ονείρων.

Με ψίθυρους κρυφούς

των μονολόγων μου το Πένθος απαλύνω,

σβαίνοντας

με ΄Απλετο Φως Ηλιακό,

τα ΄Ιχνη της περιπλάνησής μου.

Κι όταν θα σβήσω

απ' το χάρτη τη Νυχτιά,

η Μέρα που θαρθεί,

θα μ' εύρει Ευτυχισμένο.