Σ ΄ έκρυψα στα βάθη της ψυχής μου
σα διαμαντένιο φυλαχτό,
να μη σε βρει κανείς.
Περπάτησα με ισορροπία ,
πάνω στην αχτίδα του ήλιου σου,
με τρεμάμενη ψυχή.
Ήσουν τ΄ αεράκι της μοίρας ,
που μ΄ αποπλάνησε
σ΄ ένα γλυκό χθες .
Σα στοιχειό καλοσυνάτο ,
που δεν φοβάσαι το φως ,
θα κανείς το φυλαχτό μου να λάμπει
όσο ζω.
Θα με περνά απέναντι
από γεφύρια
που δεν τα ΄φτιαξαν μαστόροι.
Θα μου δείχνει το μονοπάτι της
της καλοσύνης .
Θα σφυροκοπά τους δαίμονες
που θα θέλουν να με καταστρέψουν.
Ολόγιομο από λάμψη ,
θα με οδεύει στον κόσμο της παρηγοριάς
και θα σβήνει με το φως του
κάθε λύπη και πίκρα.
Γιατί ,
ήσουν ,είσαι και θα είσαι
το διαμαντένιο φυλαχτό μου.
Εσύ!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου