ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠ' ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Λαχανιαζω
απ' το μακρινο ταξιδι
και ατμοσφαιρα πυκνη,
δε μυριζει τιποτα.
Τα πουλια - καπου μακρια,
τα χορταρια κοιμουνται,
τα δεντρα - σαν αορατα…
Και σ' αυτό τον κοσμο
ειμαι μονο εγω!
…Ψαχνω κατι
που να 'ναι δικο μου,
να το πιανω με τις χουφτες
και να του μιλαω
και να του μιλαω, απαρχαιωμενο.
…Μια πετρα βλεπω στρογγυλη
μεγαλη οση η γροθια μου
μοναχη στ' ακρογιαλι
στοχαζεται βουλιαγμενη στη σοφια.
Την πιανω στα χερια μου -
από χρωμα είναι ροζ.
Και πως μοιαζει σαν καρδια!
Από πανω ασπρες γραμμες περνανε
και καποια σημαδια υπαινισσονται
κατι ομορφο, απαρχαιωμενο…
που είναι πετρωμενο…
ποιος ξερει από τι;
Βυθιζομαστε στη σοφια
η πετρα κι εγω μαζι.
Αυτή είναι ηδη ζεστη στις χουφτες μου
και σκεπτομαστε το ιδιο πραγμα:
πως μετα από καιρο
θα θυμομαστε μαζι
κατι ομορφο,
απαρχαιωμενω…