ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ

Αναζητω το πετραδακι
που καποτε
σ' αυτό το ακρογιαλι
μου χαρισε ένα χαμογελο.
Αραγε με περιμενει ακομα;
Μηπως αναχωρησε
στο βυθος του αλλου κοσμου,
απορροφημενο από τη σοφια του;
Αραγε εχει βυθιστει
στο μηστυριωδες της θαλασσας,
κουρασμενο από τη μοναξια του;
Κι εγω - η προδοτισσα,
η αλητισσα -
σκονταφτοντας, αποξηραμενη
από τους ανεμους,
στην ακρογιαλια
του ατελους ερωτα
κραυγαζω από πονω …
Η φλογα του δε με λυπηθηκε.
Από τα φιλια του
τωρα ειμαι σταχτη
επανω στη μεγαλη πετρα…

Και περιμαiνω τους ανεμους
να με βρουν …