Μιλώντας γιά Όνειρα

Στης  πολύπραγης ζωής το λιακωτό

τις μέρες τις ηλιόγεμες,

αναμοχλεύω θύμησες Χαράς,

μέσα από εικόνες φωτεινές

γιομάτες Σιωπή καί Αγάπη,

κλειδώνοντάς τες μεσ' τον κόρφο μου

σαν αποθησαύρισμα γλυκό,

σαν  Παναγιάς Ευλογητάρι.

Ενώ,

τις νύχτες τις ατσάλινες,

στις ώρες που αχνίζουν δέντρα καί σκεπές

από τ' απόβροχα του Οκτώβρη,

κρύβω από το φως των αστεριών

κάθε κρυφή μου ανάσα,

αφήνοντας τα δάκρυά μου να κυλούν

απάνω στα ξερόφυλλα

της πληγωμένης Νιότης!

Κι ύστερα ξανά,

σε αποχρώσεις κρεμεζέ

μιάς Άπληστης Άνθισης  ζωής,

την Ψυχή μου γιά πάντα θα εγκλωβίσω,

μιλώντας γιά Όνειρα που έκανα

τον Έρωτα αποζητώντας.