ΩΔΙΝΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (απόσπασμα)

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΥΣΗ

                                                                        μνήμη Τάκη Κανελλόπουλου

                      Κρατάς ακόμα τη Σαλονίκη

                      σα μια κούπα ζεστό καφέ

                      στη γνώριμη θέση σου,

                      κάπου στην παλιά παραλία...

                      Κι η Σαλονίκη,

                         -μια άλλη Αντριάννα-

                      κρατώντας σε απ’ το χέρι σε γυρνάει

                      στις ρούγες και στις γειτονιές που αγάπησες

                      όσο τίποτα,

                      για να σ’ αποθέσει στην άκρη του πιο ματωμένου σύννεφου

                      και ν ανηφορίσεις την τελευταία

                      μοναχική σου πορεία...

                      Και οι χαμένοι έρωτες

                      κι όλοι οι αποχαιρετισμοί του κόσμου,

                      ακόμα κι αυτό το λευκό μυστικό

                      κι εκείνη η παντοτινή θεία τρέλλα, σε ζωγραφίζουν

                      πλοίο στο λιμάνι που φεύγει

                      και το ξεκινάνε,

                      γιορτάζοντας έτσι, εκεί,

                      την τελευταία σου δύση,

                      Φίλε...

Η ΖΩΗ

                                 Βαμμένη χίμαιρες

                                 ντυμένη όρκους

                                 χτενισμένη υποσχέσεις

                                 πλουμισμένη ουτοπίες

                                 αρωματισμένη μύθους

                                 και ύστερα

                                 ρυτίδες και υπομονές

                                 και βάρη αλλήλων βαστάζουσα,

                                 Όλη η ζωή...

 

ΑΓΙΑ ΑΛΗΤΕΙΑ

                                 Τι κάθεσαι και ψάχνεις στίχους

                                 να οικοδομήσεις στίχους-φυλακές...

                                 Στις αλάνες φυσά η απουσία.

                                 Στις παλιές γειτονιές 

                                 τα γέλια κι οι φωνές αποσύρθηκαν

                                 γεμίζοντας συρτάρια θύμησες που ζητούν εκκαθάριση.

                                 Στις μυστικές γωνιές οι έποικοι 

                                 εκμαυλίζουν τις ήσυχες μέρες

                                 με νέους κώδικες ηθικής.

                                 Και κει, στα ρείθρα των πεζοδρομίων,

                                 τα πατίνια ασκήτεψαν μέσα μας τις παλιές αξίες.

                                 Τι κάθεσαι και ψάχνεις λέξεις

                                 για ν’ ανασυγκολλήσεις όνειρα...

                                  Ξανά λοιπόν στις δημοσιές,

                                  ξανά στην άγια αλητεία,

                                  ξανά στο χέρι τη σφεντόνα:

                                  Κάτω τις λάμπες που σκοτίζουν...

ΑΠΟΨΕ

                                  Πού να ‘σαι...

                                  Απόψε που σε πεθύμησα

                                  και πήρα σβάρνα όλα τα στέκια να σε βρω...

                                  Την τελευταία φορά

                                  όλα σου μύριζαν κι όλα σου ξίνιζαν.

                                  -Θα  φύγει, είπα. Κι έφυγες...

                                   Μα το προσκέφαλο έχει ακόμα την ανάσα σου

                                   και το σεντόνι λίγο απ’ το χρώμα των ματιών σου

                                   -δεν είχες προλάβει να ξεβαφτείς-

                                  Απόψε,

                                  η νύχτα ντύθηκε το σώμα σου,

                                  δανείστηκε τη φωνή σου

                                  κι εγώ

                                  αφημένος σε ιντερμέτζα πρόστυχα,

                                  χαϊδεύομαι στ απόκρυφα χάδια σου

                                  και σε γιορτάζω στο πιο μοναχικό μου τίναγμα

                                  κάτω απ’ το ίδιο φως,

                                  πάνω στα ίδια σκεπάσματα,

                                  σκορπισμένος σε χίλιες στάλες

                                  που έχουν το σχήμα σου...

ΥΠΑΡΧΕΙΣ

               Υπάρχεις,

               μεσ’ στων παιδιών τα κρύφια όνειρα

               στο μοιρολόι των χαροκαμένων

               στη λιτανεία του κυπάρισσου

               Υπάρχεις,

               βαθειά μέσα στο βλέμμα όλων των τυφλών του κόσμου...

               Υπάρχεις,

               για ν αντιστέκεσαι στους Κύκλωπες

               για να ζυμώνεις το πικρό ψωμί μου

               να γνέθεις και ζωή και θάνατο

               Υπάρχεις,

               για να σημαίνεις γρήγορση στους κόπους της αγάπης...

               Υπάρχεις,

               για τις ψυχές που στροβιλίζονται

               για να με σπέρνεις μεσ’ σε χρόνους χίλιους

               μεσ’ στις καθημερνές μυήσεις μου

               Υπάρχεις,

               βαθειά μεσ’ στα χαμηλωμένα φώτα της ζωής μου...

                                             

ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ

               Δεν είναι διασυρμός

               να δανείζεις το κορμί σου στη νύχτα

               δωρίζοντας τις χάρες του σε χείλη πρησμένα

               απ’ τον πόθο.

               Δεν είναι διασυρμός 

               ν’ ανάβεις και ν’ αφήνεσαι 

               να λειτουργήσει απόλυτα επάνω σου το πρωτόγονα

               Ωραίο.

               Δεν είναι διασυρμός

               το να φανερωθείς όπως ποτέ δεν το ‘χεις κάνει

               ούτε το ν’ αλλοιώσεις την εικόνα σου

               με τους απανωτούς σπασμούς σου.

               Διασυρμός,

               είναι η ανάγκη σου να σκεπαστείς μετά την πράξη,

               το να γυρίσεις πλάτη και να σκέφτεσαι,

               γρήγορα-γρήγορα να τρέξεις να ντυθείς, να φύγεις,

               διασυρμός

               είναι να αισθάνεσαι χαράματα τα τελευταία φώτα να σε γδύνουν,

               οι πιο θρασείς να σου κορνάρουν

               κι εσύ ν αγωνίζεσαι να μαζέψεις το βλέμμα σου από καταγής,

               μάταια...

               Διασυρμός,

               είναι ν’ αρνιέσαι αυτό που μόλις έκανες

               πεισματικά να αποφεύγεις την αλήθεια

               να απορρίπτεις τον εαυτό σου εσύ ο ίδιος,

               διασυρμός

               είναι να ομολογείς απρόσκοπτα μεταμέλεια,

               κάθε φορά

               κατόπιν εορτής...

ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

                                Αλλάζουν νόημα οι λέξεις!...

                                Κάθε σχισμένη φωτογραφία το πρόσωπό μου

                                κάθε σπασμένος καθρέφτης η ζωή μου

                                κάθε αγγελτήριο κηδείας το όνομά μου...

                                Ο ιβίσκος μου με προειδοποιεί

                                για τις αλλαγές που δεν ακολουθώ.

                                Η μυσταγωγία της γραφής,

                                τελετουργία διαγραφής μου απ’ τους Όλους.

                                Κανείς δεν αφουγκράζεται πια 

                                τη μυστική πάλη.

                                Μοναχικός ο δρόμος της Αλήθειας.

                               Η Βαστίλλη μου ακόμα αναζητά τα παιδιά της

                               περιδιαβαίνοντας ρακένδυτη τ’ αποκηρυγμένα σούρουπα

                               προφέροντας τους παλιούς κώδικες

                                          -ακατάληπτες φράσεις πια-

                                Ο Τρωικός πόλεμος

                                συνεχίζεται πάντα μέσα μου σε μεταμεσονύχτιες χώρες

                                και ο Δούρειος Ίππος

                                εναλλάσσει διαρκώς κεκρυμμένους...

                                Ζω, για μια δικαίωση σε πλάγιο δεύτερο,

                                όταν οι άλλοι κοιμούνται,

                                κουβεντιάζοντας ατέλειωτα

                                με τον Αγαμέμνονα...

             

                                 

   

ΤΑ ΣΚΥΒΑΛΑ

                                Όλοι εσείς, ευυπόληπτοι και νομοταγείς

                                με την αξιοπρέπεια στο κούτελο,

                                που αφήνετε το σπέρμα σας στα πεζοδρόμια

                                και κουμπώνετε το παντελόνι σας επιδεικτικά

                                (σαν πράξη καλωσύνης)

                                 στα όρια ενός καθωσπρεπισμού φαύλου σε βαθμό 

                                κακουργήματος και μιας ξύλινης αδιαντροπίας,

                                ΣΥΝΤΗΡΕΊΤΕ την αλλοτρίωση

                                κι ούτε ένα τριφύλλι αίμα

                                για τις παιδικές σας φωτογραφίες που σας φτύνουν

                                μήτε μια ακίδα μνήμης στους βολεμένους πισινούς σας

                                απ’ τη σκαλωμαρία των λογισμών σας, κάποτε

                                ή έστω ένα τρύπιο βλέμμα

                                στα χρόνια του "Μεγάλου Ξεσηκωμού".

                                Ας είναι...

                                Βλέπετε,

                                "πρέπει να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα"

                                για τα σκύβαλα...

                                           

ΚΑΤΑΘΕΣΗ

                                 Χριστέ μου,

                                 ευλόγησέ με και μοίρασέ με

                                 για να χορτάσουν πολλάκις χίλιοι.

                                 Οδήγησέ με στην Αλήθεια Σου

                                 και φώτισέ με το Φως Σου.

                                Χριστέ μου, Εσύ,

                                που πληθαίνεις στα μάτια των κατατρεγμένων,

                                των καταφρονεμένων, των αδικημένων, των πασχόντων,

                                των εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντων,

                                αξίωσέ με να διακονήσω το ιμάτιόν Σου.

                                 Η νύχτα, στην έρημο αυτού του κόσμου είναι παγωμένη

                                 όμως φυλάγω πάντα μια ζεστή γωνιά στην καρδιά μου.

                                 Υπάρχουν πολλοί

                                 που πεινούν ένα χάδι,

                                 που διψούν ένα λόγο,

                                 που κρυώνουν μια ελπίδα,

                                 υπάρχουν πολλοί

                                 που αγναντεύουν ένα όνειρο,

                                 που περιμένουνε κάποιο χέρι

                                 στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ,

                                 υπάρχουν πολλοί που προσμένουνε

                                 ένα κάτι...

                                 Το αίμα μου περισσεύει,

                                 η σάρκα μου επίσης.

                                 Σου κατατίθεμαι, όπως με διαθέσεις

                                 κατά την θεία Σου Κρίση.

                                 Ευλόγησέ με, Κύριε

                                 και μοίρασέ με, τον ταπεινό και ανάξιο δούλο Σου.

                                 Με καταξίωσες των Δωρεών της Αγάπης Σου

                                 και βγάζω πλεόνασμα

                                 από το υστέρημά μου...

     

ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ

                                 Ο Ενεστώτας μου

                                 καθημερινά φθίνει

                                 Το πινάκιον του Μυστικού μου Δείπνου

                                 παρεδόθη στους κλιβάνους της Ιστορίας

                                 Επί των τύπων των ήλων μου

                                 μάχαιρες αμφισβητήσεων

                                    

                                 Το παλιό παιδικό τραγούδι,

                                 ζωγραφίζοντας στο θόλο μου προσδοκίες

                                 απεδήμησε

                                 Οι φίλοι της νιότης

                                 διακριτικά

                                 διαχώρισαν τη θέση τους

                                 "εντασσόμενοι"

                                 Το πορτοκαλί των ελπίδων μου

                                 ολοένα και ξεθωριάζει

                                  Πεινώ και διψώ το εφηβικό μου δωμάτιο

                                 Πολλές ζωές βραχνιάζω

                                 απολύοντας Ιησούν, όταν

                                 ορδές τριγύρω μου απολύουν 

                                 Βαρραβάν

                                 Καταρρέω

                                 όταν εννοώ το κίβδηλο

                                 των όσων με καθορίζουν...

 εκδ. «τα τραμάκια», 1993