Κι εκείνο
το καντηλέρι
που φώτιζε
την αγάπη μας στη μικρή κάμαρη
κι εκείνα τ’
αγγελούδια στη ροζέτα
που
ακούγανε τη μοναξιά σου
κι εκείνο
το παραθύρι
που ‘μπαζε
λαθραία μια λιαχτίδα ίσα-ίσα να σε κουρδίζει
κι εκείνο
το εκκρεμές,
που οι
χτύποι του βαθαίναν τ’ αυλάκια σου
κι ακόμα
το
αρκουδάκι που κράταγες στην αγκαλιά σου παιδί
και
πέθανε, μόλις είπες μεγάλωσα,
η ξώθυρα, που
ξάγρυπνη καρτερούσε
για να σου
πει «άργησες, ανησύχησαν...»,
το διάσελο
της βροχής,
που η
καρδιά δαχτυλογραφούσε το μήνυμα
και το
ζευγάρι που χώριζε στη γωνία
για να μην
ξανασυναντηθεί "ένεκα ο πόλεμος",
δεν είναι
πιότερο
από
ορθοστάτες
ονείρου
που κλέψαν...
Από τη
συλλογή «ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΘΑΝΑΤΟΥ», εκδ. «τα τραμάκια», 1990
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου