οι ψιθυροι των κοχυλιών

Στο μενεξεδί του ουρανού
σαν κύματα οι μνήμες αλαργεύουν
σ’ ακτές που κρύβουνε ελπίδα,
κρουσταλιασμένες στη δροσιά της θάλασσας,
αφουγκράζονται τους ψίθυρους των κοχυλιών,
σκέψεις θεριά στο άπλωμα της σιγαλιάς.

Λάμψεις ασημιές στην ώρα της σελήνης
σαν ολομέταξο φόρεμα που χορεύει
στις σβιλάδες του ανέμου,
ματιές ερωτικές κουρσεύουν,
ανάσες ηδονικές που ξεπηδούν
στη θύμηση του έρωτα,
στεφάνι των κορμιών πλεγμένο
με δειλινά πολύχρωμα ανθισμένα
που αναβλύζουν αρώματα μεθυστικά,
χρώματα φεγγαρίσια.

Και στο σβήσιμο της νύχτας
καθώς χλομιάζουν τ’ άστρα,
βάλσαμο στραγγίζει στο νου
η ανατολή της πούλιας,
κύκλους σαν βότσαλο στη θάλασσα
κάνουν οι νέες σκέψεις
κι ακομπανιάρουν τους ήχους της καρδιάς
πάνω στα πλήκτρα των νέων ηλιαχτίδων,
στο ξύπνημα της νέας μέρας.