ΠΡΟΣΜΟΝΗ

                 Δεκατριώ χρονώ παιδί κάθεται στην ακρογιαλιά

                 Τη θάλασσα αγναντεύει να δει τι θα του φέρει

                 Στ’ ανύποπτά του μάτια πύργοι τρανοί οι πόθοι

                 Κι οι γλάροι μπρος του που πετούν και που στα μάτια το κοιτούν

                 Μοιάζουν να το ρωτάνε γιατί ναι λυπημένο

                 Μα εκείνο δε μιλάει, μόνο μακριά κοιτάει

                 Και μέσα στ όνειρο που ζει, έχοντας χτίσει μια ζωή

                 Η μοίρα τ’ αλαργεύει μα εκείνο ζητιανεύει

                 Μια θέση για να πάρει στο πλοίο που σαλπάρει

                 Δεκατριώ χρονώ παιδί πάντα στη θάλασσα κοιτά

                 Το πλοίο που διαβαίνει και έτσι πάντα μένει

                 Μη κάποιος το καλέσει: Έλα, υπάρχει θέση!...

Από τη συλλογή «ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΟΝΕΙΡΟΥ», εκδ. «Θεσσαλονίκη», 1983