Κλιμάκιον ανιχνεύσεως

Ι

Δέρμα γυαλιστερό της θάλασσας

Λευκά περίπτερα σπαρμένα μέσ’ στην άμμο

Σκόρπια παντού

Απ’ την τελευταία γωνιά ως το κέντρο

Με το μαρμάρινο δάπεδο που φωτίζαν

Τρία λουλούδια

Με τόσες λάμψεις μεταλλικές που μείναμε να κοιτάζουμε

Πάλι και πάλι

Ώσπου τα μάτια μας δεν κλείναν πιά.

Να το κομμάτι αυτό της νοσταλγίας που χαράχτηκε

Ανάμεσα στα μάτια και στην καρδιά.

Ήταν η θάλασσα μόλις βαθιά

Όλο κολώνες, διάδρομοι όπου μπαινόβγαιναν οι γλάροι

Και δένονταν τα σύννεφα σε τρόπαια πολύχρωμα

–Ουαί τοις ηττημένοις–

Ήσαν οι άλλοι ή εμείς

Δεν ξέρω

Τώρα που οι καθρέφτες επιστρέψαν στον Θεό

Πώς να σ’ αναγνωρίσω;