Ένα ζώδιο

Ι. Ο Ανατέλλων

Ο χρόνος στο παρόν.

Η μέρα στον Αύγουστο.

Σήμερα ατέλειωτο, σήμερα, σήμερα,

Ως αύριο που τα πλοία,

Μα πρώτα τα δρομολόγια,

Μα πρώτα, φεύγουν στ’ αλήθεια, τα πλοία;

Ποιες μέρες και ποιες ώρες, πρώτα, τι;

Πριν απ’ τον έρωτα έρχεται ολόκληρη η αγωνία.

Αιγαίο πλησίστιο. Λευκές εφημερίδες όλων των ειδήσεων

Ν’ ανεμίζουν στους μύλους. Ακόμα και τα δυστυχήματα.

«Μήπως κι εσύ δεν θα πεθάνεις;»

Και «δεν θα περίμενα, όχι, τόση διαύγεια»

Καμιά φορά την άνοιξη στους τάφους

Ακούω ξανά τις φωνές τους

Ακούω και κλαίω για πρώτους έρωτες

Και χαμένα φεγγάρια.

Μα τώρα εδώ στο σήμερα, στους τόπους τους μεσούρανους του Αυγούστου

Ρωτάω, τι πρώτα, τι, θα κάνεις για να ξημερώσεις;

–Έλικες, πρώτα, για τα πλοία

που φεύγουν και δε φεύγουνε για το φεγγάρι˙

κι ένα δελφίνι γέλασα και πήρα ένα δρεπάνι˙

κόβει στεργιά, κόβει νερά κόβει και φεγγαράκια.

Βγαίνουν οι μέδουσες από τον ύπνο τους

Και κολυμπάω ανάμεσα, Τοξότης.

Μα πιο βαθιά, σε μια γεωμετρική σειρά,

στις βαθυπράσινες σπηλιές που σκαρφαλώνουν τα κοχύλια…

–Μην τρως τις πεταλίδες, φωνάζω,

Μην ξεριζώνεις τα φύκια.

Τυλίξου μόνο στο νερό κι άφησε να σε πάρει

με αλάτι, με άμμο,

στις δικές του συναντήσεις και στους χωρισμούς.

Έτσι όπως πλέει ένα δεμάτι φως,

μια πεταλούδα στη δύση,

πέρ’ απ’ τα δυο κατάρτια αστερισμών που συναντιούνται:

Λέων και Παρθένος.

Μαύρο σταφύλι και πράσινο φλούδι του αμύγδαλου

και γιορτή δελφινιών στ’ ανοιχτά του πελάγου.

Δική σου θάλασσα, θάαλασσα, θάααλασσα

«»κι είναι μεγάλος ο καημός»

Μα κράτησε αν μπορείς λίγο αλάτι

Μες στη μικρή πληγή της φτέρνας σου

Ένα μπόλι άμμου.

Στο σήμερα θα σε κρατήσω σήμερα

Έξω απ’ τις εποχές

Έξω από το φθινόπωρο

Έξω απ’ την ιστορία