Χάδι από ένα ...δάκρυ

Γεννήθηκε μια στάλα όνειρο, έρωτα δάκρυ, μοναχικό, που με την πρώτη βροχή το φθινόπωρο κύλησε στης καρδιάς το μονοπάτι, το έρημο. Απ΄ του ουρανού ξεκίνησε το σκοτεινιασμένο σύννεφο, βούτηξε στο γκρεμό της μοναξιάς, πέταξε στο κενό να στροβιλίζεται με του ανέμου τη λύσσα και στάθηκε πάνω στο μάγουλο... σαν δάκρυ. Και ένιωσες στη δροσιά του, τον παγερό μονόλογο της μοναξιάς. Άγγιξες σαν χάδι τα λόγια του αποχωρισμού... και σάστισες.
Και ύστερα ενώθηκε με το δικό σου δάκρυ, που καυτό γινόταν ένα με του κορμιού σου τη φλόγα... Μόνη σου το ΄πες, μα πώς άντεξες να διώξεις μακριά σου, το ανείπωτο, το μοναδικό... Εκείνο που δεν μπόρεσε να χωρέσει στο κενό της μοναξιάς, που νόμιζες πως ταξίδεψε μακριά σου, αλλού... Μην το γυρέψεις τώρα, μα κράτησε μες την καρδιά, όσα δεν άφησε ο φόβος να τολμήσεις... Φύλαξε τον έρωτα, με το όνειρο μαζί, εκείνο που σε έκανε να νιώσεις πιο ωραία... Άστο να πάει, κι εκείνο πιο κοντά σου θα το νιώσεις, έτσι είναι αυτά, τα αερικά του έρωτα... δεν θέλουν άγγιγμα, μα χάδι από ένα δάκρυ...