Σταγόνες Βροχής...

Σταγόνες κρύσταλλα της μέρας σου οι σκέψεις, παρασυρμένες από του άνεμου τη φούρια. Μακρύ ταξίδι, ατέλειωτο, μέχρι να φτάσουν απ΄ του ουρανού την αέρινη πηγή, πάνω στα φύλλα του φθινοπώρου, να τα δροσίσουν… Και σα να
υγραίνουν τη μορφή του μες τα μάτια σου, θαμπώνουν την ομορφιά του χαμόγελού του… Είναι εκεί, μέσα σου… μα δεν τον βλέπεις καθαρά. Φέγγει στο φως η όψη του, λεπτή φιγούρα ο έρωτάς του, μα εσύ δακρύζεις μόνο στη σκέψη της φυγής του. Δεν έφυγε, εδώ είναι… σε κοιτάζει.

Κάνε μια κίνηση μονάχα, για ν΄ αγγίξεις τα όνειρα που νόμιζες πως χάθηκαν. Εδώ είναι… Για σένα μόνο… Χαμόγελο τα δάκρυα της βροχής, κυλούν πάνω στο μάγουλο σαν χάδι του χειμώνα. Δάκρυα σαν κρύσταλλα που λάμπουν απ΄ το φως σου, σκορπάνε χρώματα και αστράφτουν στην καρδιά σου… Άπλωσε το χέρι, άγγιξε… δοκίμασε με τις σταγόνες του ουρανού, να σβήσεις τη φωτιά που καίει μέσα σου…