Πολύχρωμη μοναξιά... / Γαβρίλης Ιστικόπουλος

Σηκώνω δειλά δειλά τις λέξεις, που μ' άντεξαν τόσα χρόνια.
Πουθενά η αλήθεια... Όμως όταν οι ποιητές σιωπήσουν,
ποια φωτιά θα κάψει ή θα αναστήσει, όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ;...
Πόσο θ' αντέξει η ανίερη προσμονή μου;
Χάνομαι, για να κρυφακούω το τραγούδι των Σειρήνων.
Έτσι ξεγελάω τις στριγγλιές της Φθοράς και της Αγωνίας μου.
Αφού αόρατη είναι πια η φρίκη, μόνο Εσείς
της καρδιάς μου Ουρανοί, μπορείτε να την πολεμήσετε.
Αν όμως ξαφνικά με χάσετε, δεν θέλω να μ' αναζητήσετε.
Άλλωστε τα ίχνη μου, θα καλυφτούν από τις νέες λέξεις.
Με όλα τους τα νέα... χρώματα...
Κι ο,τι αυτές σας στέλνουν, ένα πανανθρώπινο πεπρωμένο,
χωρίς εσείς να το ξέρετε, πάντα θα σας το επιστρέφει!

Όμως αυτήν την πολύχρωμη μοναξιά,
θέλω να την ζήσω... μέχρι τέλους, μόνος...
Έτσι, σαν μια μικρή δικαίωση
ενός μεγάλου αδικοχαμένου παράπονου!