«Το ποίημα είναι ένας λοξός δρόμος» (απόσπασμα) / Παλούκας Αργύρης

«Μόνη μας έγνοια πού ισιώνει λίγο ο βράχος 
 για να απλώσουμε πάνω το σώμα.
Σπίτι μας όλο κι όλο μια πετσέτα,
που το χαλάμε και το ξαναφτιάχνουμε
σαν παραζαλισμένοι από χαρά  
 για όσα θέλουμε να προλάβουνε τα μάτια»

..............................

«Κι ότι επέστρεφε έπειτα στο στόμα του κόσμου, 
 τεντωνόταν σαν τις προσπάθειές μας
να κολυμπήσουμε χώρια απ’ το μαύρο 
 και τριγυρνούσε όπως οι μισότρελοι
έξω απ’ τα νοσοκομεία, με μια αγωνία 
 ο καθένας για τον άρρωστό του
και τα μάτια κίτρινα και ξερά 
 σαν το άχυρο

.......................

«Η χαρά είν’ ένα μισό τραγούδι κι ένα κοντό λουρί, ένα λουρί που κονταίνει απότομα και μένει τότε το πρόσωπο βουβό πίσω απ’ τη μάσκα. Κάποτε κάτι πάει να ψιθυρίσει, όλο κάτι λογάκια πάει να ψιθυρίσει που πέφτουνε σαν ψίχουλα στο σκοτάδι με κρότο. Απ’ αυτή τη μαύρη τρύπα υποφέρει κι η αγάπη και κινδυνεύει όταν μαζεύονται πολλοί άνθρωποι που δεν αγαπιούνται  ».