Αλλά ξέχασε όλα εκείνα τα ψέματα

 

 

 

 

Στ’ αβρό άγγιγμα της άνοιξης, σε μια τέτοια

Γαλάζια αβρότητα καθώς έχει αυτή η Άνοιξη, α!

Να ονειρεύεσαι τα νέα κορίτσια όπως ένας ονειρεύεται

Τα’ αγνά λουλούδια στον πράσινο τρόμο του δάσους. Στις σκιές

Του παρθένου δάσους, να πιστεύεις πως υπάρχουν

Ανοιξιάτικα μάτια, μάτια από φως που τρομάζουν

Καθώς τρομάζει το ξέφωτο του δάσους το πρωί απ’ τον κατακτητή του

Ήλιο. Να πιστεύεις πως υπάρχουν χέρια ηρεμότερα

Κι απ’ τα φοινικόδεντρα, απαλότερα κι από το λίκνισμα μιας

Θαλάσσιας νύμφης- χέρια απαλά να λικνίσουν την καρδιά μου

Με παλάμες απάνω απ’ τη θλίψη και τον ύπνο μου.

 

Έρχομαι σε σένα ένα λείο βέλος όρθιο, το κεφάλι

Ψηλά απάνω απ’ τα χαμόκλαδα, ω σκοτεινά

Χείλη από μοναχικούς ετήσιους άνεμους, αδέρφια

Της νύχτας ιερών χορών τα’ ουρανού! Ακούστε

Τη φωνή της χαμηλή και βαθύτατη- μια μεγάλη

Μπρούτζινη καμπάνα από πολύ μακριά!

Η καρδιά της χτυπά στον ίδιο τόνο με τη δική μου

Και ο ρυθμός της είναι ρυθμός πολεμικών ταμ ταμ.

Να πιστέψεις πως αυτή είναι η μία Νέα Γυναίκα, που

Προσμένει στην εξώθυρά της για τους ταχυδρόμους μου

Και που φαντάζεται το πρόσωπό μου μέσα

Στο κεφαλομάντιλό  της που λουλουδίζει! Στ’ απαλό

Φως αυτής της Άνοιξης, να πιστέψεις με προσμένει

Η παρθένος μου με τα μαύρα μεταξένια μαλλιά.

 

Μ. Λαϊνά, Ξένη ποίηση του 20^ου αιώνα, μτφ. Αθ. Νταουσάνης-Ο. Σανς, εκδ. Ελ. Γράμματα