Φοίβος Σταυρίδης

Όλα εντάσσονται στη συμμετρία του Κόσμου.

Το κόκκινο πουκάμισο του δειλινού

μουσκεμένο στη δίψα της στεριάς

πλάι σε γυμνό κορίτσι που λιάζεται

ήχοι που ξεθυμαίνουν στο φως

αυτή η γριά που κάποτε πενθούσε το γιο της

και τώρα δεν ελπίζει ούτε στο θάνατο

κοιτώντας ένα σκυλί να τριγυρίζει άσκοπα στη γειτονιά

τα χρόνια που δεν περιμέναμε και ήρθαν

κι άλλα που περιμένουμε και δεν θα’ ρθουν

ψηφίσματα, ψηφιδωτά, ψιμυθιωμένα είδωλα

μύθοι, πληγές, το ίσιο και το ανάποδο

μας ανεπίδοτης ζωής

η άφωνη κραυγή

η πολυέλεη ανυπαρξία

η Μιράντα, ο Χάρης, ο Στέφανος

κι η παραισθητική σφραγίδα της δωρεάς.

Σελίδες