Οι μεγάλες σιωπές σου

Οι μεγάλες σιωπές σου
με κάνουν να φαντάζομαι ότι διασχίζω
τις αλμυρές ερήμους του Αφγανιστάν
τις στέπες της Σιβηρίας
τη διαρκώς μεταβαλλόμενη έρημο της Σαχάρας
όπου δεν έχεις σημάδια ν' ακολουθήσεις
μα συνεχίζεις
γιατί το να σταθείς σημαίνει θάνατο
συνεχίζεις, χωρίς
τη σιγουριά ότι κι αυτό δε θα είναι θάνατος.
Φαντάζομαι πως κάπως έτσι μοιάζουν οι σιωπές σου.
Ωστόσο
ποτέ δεν πήγα στη Σιβηρία
ή στη Σαχάρα ή στο Αφγανιστάν.
Αρα το μόνο που ξέρω στ' αλήθεια
είναι οι μεγάλες σιωπές σου.
Οι μάταιοι αυτόχειρες
Δεν είναι όλοι μάταιοι.
Ανίατες ασθένειες που πια
δεν πραΰνουν τα φάρμακα.
Κτυπήματα κι υπομονή
κτυπήματα και πέραν της υπομονής
πέρα απ' την άκρη του γκρεμού
και πέρα.
Υπάρχουνε αυτόχειρες που δεδικαίονται.
Οχι όλοι.
Είναι κι εκείνοι που δεν υπομόνεψαν
ώς τη στροφή του δρόμου
ίσως μέχρι το σφύριγμα καραβιού
στο ξερονήσι όπου ναυάγησαν
ίσως ώς το τεράστιο μυθικό πουλί
που θα τους έπαιρνε να τους απόθετε απαλά
στην άλλη άκρη της αβύσσου
αν είχαν περιμένει μια μέρα ακόμη
μια ώρα ίσως.