αέναη πορεία

Πορευόμαστε με κουρασμένο βήμα

κάτω από τον άδειο, τον θολό ουρανό.

Από τους πληγωμένους ώμους μας

ρέει πηχτόν αίμα και τα πέλματα μας

βάφουν πορφυρά τα χαλίκια του δρόμου μας.

Για μας και τους αδελφούς μας

έχουν περάσει πια οι μεγάλες ώρες.

Με μεγάλες, οργισμένες δρασκελιές

πέρασαν το κατώφλι μας

αφήνοντας τη ντροπή και την περιφρόνηση σ' εμάς

που σταθήκαμε ανάξιοι της προσφοράς τους.

Κι όμως οι σάλπιγγές μας δε σιγούν.

Με ξέπνοο παράφωνον ήχο

προπορεύονται στις θλιβερές παράτες

επιμένοντας να μας θυμίζουν

αυτό που ήταν κάποτε:

την εγερτήρια φωνή.

Ωραία μιλούν οι ρήτορές μας

και αρχοντικές και επιβλητικές οι κινήσεις

τους

καθώς ανεμίζουν τις χλαμύδες τους

πάνω από τ' απαστράπτοντα «βήματα».

Κι οι νεκροί μας,

μάρμαρο, γύψος και σίδερο,

ακούσιοι και ανήμποροι ακροατές

των κενών λόγων.

Μοίρα κακή και παμπάλαια του τόπου μας:

ο εμπαιγμός και η εγκατάλειψη.

Αλίμονο

Δεν είναι αυτοί

δεν είναι αυτοί οι φίλοι μας

δεν είναι αυτοί οι χτεσινοί μας σύντροφοι

οι εκλιπαρούντες ανταμοιβή

οι αδημονούντες να κυβερνήσουν

και να εμπορευθούν

Μόνοι

κάτω από τον άδειο

τον θολό ουρανό.

Μόνοι

μέσα στη χλεύη των επιτηδείων

μέσα στην ασυδοσία των ασεβών

Την αέναη πορεία μας

θα τη συνεχίσουμε μόνοι

Με πεισμωμένο βήμα θα πορευτούμε

σηκώνοντας το βάρος των προδομένων ιδα­νικών μας

προσμένοντας το ξαναγύρισμα του χρόνου.