Αχιλλέας Πυλιώτης (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Αχιλλέας Πυλιώτης, γεννημένος το 1923 στην Ορμήδεια της Λάρνακας, έζησε από νεαρή ηλικία σε συνθήκες φτώχιας και κοινωνικής αδικίας και από νωρίς μπήκε στους δρόμους της βιοπάλης. Αυτά τον οδήγησαν να στρατευτεί στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και λευτεριά της Κύπρου και να ενταχθεί στο λαϊκό κίνημα της Κύπρου και το ΑΚΕΛ.

Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Αχιλλέας Πυλιώτης συμμετέχει στον αντιφασιστικό αγώνα των λαών και το 1943, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, εντάσσεται στο Κυπριακό Σύνταγμα για να πολεμήσει για την ελευθερία των λαών στα μέτωπα της Αφρικής και της Ιταλίας. Με την ήττα του φασισμού, ο Αχιλλέας Πυλιώτης πρωτοστατεί στον αγώνα που έδωσαν οι ΑΚΕΛιστές για την αποστράτευση των Κυπρίων πολεμιστών, τους οποίους οι Άγγλοι αποικιοκράτες ήθελαν να χρησιμοποιήσουν ενάντια στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που ξέσπασαν μεταπολεμικά. Σ’ αυτή τη φάση διαδραματίστηκαν και τα γεγονότα του Βαρωσιού, όπου οι Κύπριοι στρατιώτες αρνήθηκαν να δεχθούν τη μεταφορά τους στο εξωτερικό και οι Βρεττανοί απάντησαν με τα όπλα σκοτώνοντας το λοχία Τάκη Κυθραιώτη και τραυματίζοντας άλλους. Στις 12 του Οκτώβρη του 1945, εκατοντάδες στρατιώτες με αρχηγό τον Πυλιώτη, βγαίνουν από τους στρατώνες και κατεβαίνουν σε πορεία προς τη Λεμεσό για να τιμήσουν το νεκρό σύντροφο, τραγουδώντας αντιφασιστικά τραγούδια, που σήμανε την αρχή του αγώνα για αποστράτευση.

Την επόμενη μέρα ο λόχος του Πυλιώτη καλείται να αναχωρήσει για το εξωτερικό, αλλά ο μεγάλος όγκος του λόχου αρνείται, προκαλώντας την αγανάκτηση των Βρετανών αξιωματικών. Όταν μάλιστα κατέφτασαν Ινδοί στρατιώτες για να τους αναγκάσουν να επιβιβαστούν στα αυτοκίνητα, οι Κύπριοι απάντησαν με τραγούδια και συνθήματα. Οι στρατιώτες δήλωσαν ότι θα πάνε πεζοί στο λιμάνι της Αμμοχώστου κι έτσι άρχισε η ιστορική πορεία των 208 του λόχου 1015, ανάμεσα τους και 6 Τουρκοκύπριοι, με αρχηγό τον Αχιλλέα Πυλιώτη. Η διήμερη αυτή πορεία, από τη Λεμεσό στη Δεκέλεια, μετατράπηκε σε μια παλλαϊκή αντιαποικιακή εκδήλωση, αφού σε κάθε πόλη και χωριό που έμπαιναν γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό από τον κόσμο. Μπροστά στο ξεσηκωμό που προκαλούσε η «πορεία των 208» οι Άγγλοι αναγκάστηκαν να αναθεωρήσουν τα σχέδια τους και να μεταφέρουν τους στρατιώτες πίσω στη Λεμεσό, θέτοντας τους υπό περιορισμό. Έτσι οι στρατιώτες, μαζί τους και ο Πυλιώτης, καταδικάστηκαν σε ανυπακοή και παραπέμθηκαν σε στρατοδικείο, το οποίο έκρινε 1 με 3 χρόνια φυλάκιση  με καταναγκαστικά έργα και μεταφέρθηκαν στην Αίγυπτο στις φυλακές της Αλ μάζα. Εκεί ο Πυλιώτης έγραψε τα πρώτα ποιήματα του, της ποιητικής συλλογής «Αφουγκραστείτε».

Στην πρώτη αυτή ποιητική του συλλογή (εκδόθηκε το 1955), μεταφράζει σε στρατευμένους στίχους τα προσωπικά του βιώματα από την περίοδο του πολέμου και παράλληλα εξυμνεί τον αγώνα των λαϊκών κινημάτων της Κύπρου, της Ελλάδας κι ολόκληρου του κόσμου. Γράφει για τη θυσία του Μπελογιάννη και το 1955 βραβεύεται από το Διεθνές Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία για το ποίημα του «Το ρώτημα».

Το 1955 η πνευματική δραστηριότητα του Πυλιώτη διακόπτεται με τη σύλληψη και φυλάκιση του από τους Άγγλους αποικιοκράτες, μαζί με δεκάδες άλλα στελέχη του ΑΚΕΛ, το οποίο ταυτόχρονα κηρύχθηκε παράνομο από το καθεστώς. Το 1959 εκδίδεται η δεύτερη ποιητική του συλλογή «Φωνή μεσ’ απ’ τη γη μας», ανήμερα της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της Κύπρου, η οποία περιλαμβάνει βιώματα από τον αντιαποικιακό αγώνα. Τοπίο ποιητικής οπτικής και πραγμάτωσης και των δύο συλλογών του Πυλιώτη είναι η Κύπρος.

Από το 1959 κι έπειτα, η πνευματική δραστηριότητα του Πυλιώτη είναι άμεσα συνδεδεμένη με το περιοδικό «Νέα Εποχή», στο οποίο διετέλεσε υπεύθυνος συντάκτης και αργότερα διευθυντής, θέση που κατείχε για σαράντα συνεχόμενα έτη. Η σφραγίδα του Πυλιώτη στη διαμόρφωση της «Νέας Εποχής», ως ένα από τα πιο αξιόλογα βήματα πνευματικής έκφρασης και διαλόγου, το οποίο μάλιστα ήταν σπίτι μεγάλων μορφών της κυπριακής Τέχνης, όπως ο Πιερίδης και ο Ανθίας. Παράλληλα αναπτύσει πνευματική δραστηριότητα στο χώρο της κριτικής θεάτρου και βιβλίου, γίνεται μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου, της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του ΘΟΚ κι άλλων πολιτιστικών οργανισμών. Η σύζυγος του, Μαρία Πυλιώτη, είναι μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της κυπριακής λογοτεχνίας, με έμφαση στο παιδικό βιβλίο.

Ο Πυλιώτης υπήρξε μάλιστα γραμματέας του Κυπροσοβιετικού Συνδέσμου Φιλίας, γιατί όπως έλεγε «δεν αρκεί να μιλά κανείς αφηρημένα για το ιερό αγαθό της ειρήνης, θέτοντας τις δύο υπερδυνάμεις στην ίδια μοίρα. Πρέπει όλοι να επισημαίνουμε τις δυνάμεις που με παρρησία και ειλικρίνεια προτείνουν συγκεκριμένα, ουσιαστικά κι αποτελεσματικά μέτρα προς όφελος της ειρήνης».

Όταν το 1998, ο Αχιλλέας Πυλιώτης έφυγε από τη ζωή, είχε ήδη καταξιωθεί ως ο στρατευμένος ποιητής που μιλούσε, έγραφε και στιχουργούσε με πάθος για την ειρήνη, την αγάπη για τη ζωή, την ελευθερία και θεωρούσε ότι η θέση των πνευματικών ανθρώπων ήταν στην πρωτοπορία αυτού του αγώνα. Ο ποιητής που έδενε τον πόθο για λευτεριά της πατρίδας του, με τους αγώνες για το ψωμί και το μεροκάματο. Γι’ αυτόν άλλωστε, ο στίχος ήταν το μετερίζι του, το πόστο του στην πάλη για απελευθέρωση του λαού της Κύπρου, των λαών του κόσμου και της εργατιάς.

το παραπάνω κείμενο υπογράφεται από την Κα Μαριάννα Μάριου και το βρήκαμε: http://www.proodeftiki-athinas.gr