Η ώρα των πνευμάτων

Η γαλήνη αγκομαχά. Είναι τόσο θλιβεροί οι νότιοι άνεμοι;
Ελα, γαρίφαλλο, στεφάνωσέ με. Ελα, ζωή, άνθισε.

Ποιος είναι στον καθρέφτη; Τι αλλάζει; Ασε τις πονηριές.
Ποιος κρυφακούει, πόσο σιωπηλή, ποιος βλέπει, πόσο χλωμή είσαι;

Το σκοτάδι πλανιέται. Είναι η νύχτα ουρλιαχτό;
Παλεύει! Σπάει τις αλυσίδες του!

Τέσσερα μεγάλα στιλέτα ακολούθησε ένα αστέρι.
Στροβιλίζεται και προσπερνά. Θαύματα μαίνονται άγρυπνα.

Μεγαλώνει τώρα. Θρυμματίζεται στο διάβα μέσα από το φωτεινό σπίτι.
Και τραγουδώντας φυσάει αέρα στςι ψυχές μας.

 Ποίημα στον τόμο John Felstiner: Paul Celan ποιητής, επιζών, εβραίος, μτφρ.: Ιωάννα Αβραμίδου, Εκδόσεις Νεφέλη 2008