είσαι μακρινή και αναμερίζεις τις κουρτίνες του ορίζοντα

Ξεφεύγω από τα γεγονότα όπως μία μέλισσα που για τον χρόνο αδιαφορεί Και πίνει γύρη αχόρταγα. Κουνώ ευτυχισμένα τα φτερά μου. Μ’ αγκαλιάζει μια Τετάρτη που την αγαπά με λατρεία ο Αυγουστος. Στον νου μου στέκονται της φαντασίας καλούδια. Η πόλη ακόμη κοιμάται, ο αιώνας είναι βραχνός Και δεν αγαπά την μουσική. Εσύ είσαι μακρινή και αναμερίζεις τις κουρτίνες του ορίζοντα να δω Το κροκάτο φως της αυγής. Η γραφή μου πεθαίνει- Λαχανισμένη μέσα στα στενά δρομάκια που δεν βγάζουν πουθενά Αλλού από την αγωνία στου μυαλού το λιμάνι.