"Είχε μάθει έτσι να ζει, να αναπαραγάγει όλα δημόσια, μισούσε την ευτυχία, περισσότερο του γείτονα/ έδειχνε φίλος, βαρύτατα στολισμένος για τη στιγμή, καλοκάγαθος για τον καθρέφτη, χαμένος είναι αλήθεια/ όμως τον ξέραμε πια, τον γνωρίσαμε βασανιστικά, όταν στην λάσπη του κολήσαμε/ τώρα μακριά του, πάλι καθίσαμε, έτσι για καλύτερη ασφάλεια/ στη ζωή οι συκοφάντες καθημερινότητα, σε ένα ιστό μεγάλο βρώμικο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου