Τα γράμματά σου

Τα λίγα γράμματα σου δεν ελέγανε
τα τόσα που 'χουν πει οι ερωτευμένοι'
ήσαν απλά, λιγόλογα κι' η ζήλεια σου
φαρμακερή σ' αυτά ήτανε χυμένη.

Φοβόσουν πάντα μα ποτέ δεν τόλεγες
μην έρθει ένας εχτρός σου και μ' αρπάξει,
ένα μαχαίρι μέσα μού ζωγράφιζες
που θα μπορούσε να με σφάξει.

Στο τέλος πάντα επαναλάβαινες
τρεις λέξεις μόνο «είσαι δική μου»
που μπήγονταν βαθιά κι' ολόισια
σαν τρία καρφιά μέσ' στην ψυχή μου.

Κι' ύστερα γλυκά σφράγιζα το γράμμα σου
με των δοντιών μου τη σφραγίδα
και το 'παιρνα τη νύχτα στο κρεβάτι μου
καθώς τον κύκνο η Λήδα.