Παράλογη είναι μόνο η αγάπη

Την ίδια εποχή που το αγρίμι δροσιζόταν στα βουνά
πίναμε τις πορτοκαλάδες μας στο θερινό σινεμαδάκι.
Βαθιά τη νύχτα πέφταμε σ' ένα κρεβάτι.
Εκεί μας περιμένανε τα σώματά μας.
Όταν τελείωνε το σώμα ανοίγαμε το ραδιάκι.
Άκου τι λέει. Θα χωρίσουμε.
Σ΄ατέλειωτα γραφεία θα γυρίζουμε μ' ένα χαρτί στο χέρι.
Στο τέλος θ' αρρωστήσουμε. Όμως δεν θα πεθάνουμε.
Θα ζούμε άρρωστοι ως τη συντέλεια του κόσμου.