"Αφύλακτη Διάβαση" (αποσπάσματα)

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Ψάχνω τη ρωγμή στο κενό,
τη στενή και αφύλακτη διάβαση
να φυγαδεύσω τα όνειρα των παιδιών
σε λιβάδια πράσινα, ειρηνικά,
γεμάτα τριανταφυλλιές και παπαρούνες.
Πιστεύω η κακοκαιρία θα σταματήσει.
Θα σιγήσουν τα όπλα στον πλανήτη μας
και θα μιλήσει ξανά ο ποιητής
ντυμένος με τον ήλιο και την καρδιά μας.




ΠΟΣΟ ΕΚΛΑΨΑ

Εάν με βλέπετε τώρα σκυμμένο
να σβήνω με κόπο τα ίχνη μου
δεν είναι που φοβάμαι τους ληστές,
τους διαρρήκτες και τον μαύρο ίσκιο
που με σπαθί ξεγυμνωμένο πλησιάζει.
Την ιστορία φοβάμαι και κρύβομαι.
Όταν τα παιδιά ζητούσαν παιχνίδια,
έλλειπα και πάλι στον πόλεμο.
Όταν η γυναίκα ζητούσε τα χάδια
εμένα μου έλειπαν τα χέρια…
Ίσως αργότερα να σου μιλήσω
πόσο έκλαψα, όταν έβλεπα
να φιλιούνται δυο μικρά περιστέρια…

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ

Εξάπαντος πρέπει να θεραπεύσουμε
τις πληγωμένες λέξεις της προσευχής.
Ν’ απομονώσουμε όσα μας σημάδεψαν
και τη μεγάλη απειλή του αμαρτήματος
για να γεμίσει ξανά ο αιθέρας
με την απαλή μουσική της συγγνώμης…