«Εμπόλεμη ζώνη» (αποσπάσματα)

«Ξαφνική νεροσυρμή από δάκρυα / και παρασέρνει στη θυμωμένη θάλασσα / όλες τις μέρες του καλοκαιριού. / Τον μυστικό κελαϊδισμό της εφηβείας / και το μικρό μου όνειρο, που σας ορκίζομαι, / χωρούσε στον ίσκιο μικρής μαργαρίτας… / Με γονάτισε απόψε η βροχή / και το βάρος της απέραντης θλίψης…»

«Επιτέλους, τα όπλα έχουν σιγήσει / και κανένα σύρσιμο ερπετού / δεν ακούγεται στα ξεραμένα χόρτα. / Ούτε φοβισμένο φτεροκόπημα στο δάσος. / Τούτες τις ώρες, της απόλυτης ησυχίας, / τα ποιήματα κυκλοφορούν στους αγρούς / και μεταφέρουν στους ώμους των / το φως και τα λουλούδια της άνοιξης / μαζί και τη χαμένη Πανσέληνο. / Περπατήσαμε χιλιόμετρα λασπωμένο δρόμο / αφήνοντας πίσω μας με πόνο ψυχής / αμέτρητες κόκκινες παπαρούνες / μέχρι να φτάσουμε στο λόφο / με τις λευκές μαργαρίτες της ειρήνης…»

 «Κοίτα πως έρχονται τα πράγματα. / Εκεί που ήτανε εγώ να σου μιλήσω, / κάθομαι τώρα και σʼ ακούω / και λες, ακριβώς, τα ίδια / που ήθελα από καιρό να σου τα πω.» Και αλλού: «Θα σπουδάσω την τέχνη του μάγου / να εξαφανίσω τον κόσμο από τα μάτια σου. / Ίσως τότε να με κοιτάξεις καλύτερα. / Ίσως τότε θα μπορέσω να τα διαβάσω…»

 «Τόσοι ποιητές και μας δανείζουν τους στίχους. / Τόσοι στίχοι και δεν γεμίζουν την ερημιά μας. / Κάποιοι μάλιστα επιστρέφουν οργισμένοι / για να πάρουν εκδίκηση. Ξέρεις, κάποιες φορές, / είναι και οι στίχοι που εκδικούνται.»

 «Με σύγχρονα υλικά αντοχής / έχτισε σιγά – σιγά τη μοναξιά του», γράφει ο Κώστας Χελμός, για να καταλήξει: «Πώς να του το πω, πως η ζωή, / είνʼ έξω από τα τείχη και τον περιμένει.»

 Ίδια, σαν το μικρό παιδί, ζωγράφισα / χρωματιστό καράβι στο χαρτί. / Έγραψα στην πλώρη τʼ όνομά σου / και βράδυ το έριξα στη θάλασσα. / Μπήκα κι εγώ και άνοιξα πανιά. / Από τότε μαζί σου ταξιδεύω / χωρίς να λογαριάζω τον καιρό.»