Λίγες λάμψεις πιο ψηλά (απόσπασμα) /Μούλος Αρτέμης

Πολλές φορές θέλω να εξημερώσω μια νύχτα,
ν’ ανέβω πάνω της γυμνός, να της κλέψω όλα τ’ αστέρια
να τα πετάω μπροστά της
κι αυτή να κάνει ευχές να την ελευθερώσω
να νιώσει κι αυτή πώς είναι να εύχεσαι.
Φαντάσου να εξαρτάται η νύχτα
από λίγες λάμψεις πιο ψηλά απ’ αυτήν
για να μείνει γυμνή σ’ αυτό το ειρωνικό σκοτάδι.

Ομως οι νύχτες που δεν εξημερώνονται
είναι αυτές που υποσχεθήκαν μια ατελείωτη μέρα
κι ίσως αυτή να είναι η ευχή τους
κι εγώ εκεί να θέλω να πάω
ευχής και υποσχέσεως γωνία, ούτε στενό παρακάτω
κι απ’ τον δρόμο τον γρήγορο, τον ιδανικό
όμως δεν έχει χρόνο η αναμονή.

Κι η θάλασσα, όσο κι αν χωρίζει αναμονές
αυτή στο τέλος τις ενώνει, με ανακρίβεια
και κάπου στη μέση της, στροβιλίζεται η φυγή
κάπου εκεί, κοντά στο γιγάντιο τίποτα
πριν το ποτέ και λίγο μετά το ίσως
και κοντεύει, άλλωστε μια ζωή δρόμος είναι
μέχρι να στρίψεις μια ευχή, έχεις ήδη φτάσει στο μακάρι.

πηγή:  (.poema..) εκδόσεις