[Τούτη την ώρα....]

Τούτη την ώρα
ο φλοίσβος με νανουρίζει
σάμπως και γήτεμα σιγά-σιγά με τυλίγει!
Σάμπως κόσμος αλλιώτικος
μπροστά μου να ξανοίγει
και ελαφρύνεται η ψυχή
το σύμπαν στοχαζόμενη
με τον εαυτό της, ένα μαζί!
Κι απ’ την απεραντοσύνη την οικουμενική,
χαμηλώνει στη γη
κι ένα ταξίδι στην Ανατολή αρχινά,
εκεί που γεννήθηκαν του κόσμου οι Θεοί.

Πρώτα στη Βηθλεέμ σταματά
και γονατιστή
προσεύχεται στη μικρή τη σπηλιά,
δάκρυ ψυχής αφήνοντας
για ό, τι επακολούθησε μετά,
στο δρόμο του Γολγοθά.
Στην Αίγυπτο συνεχίζει την εξωτική,
βυθίζεται στων Πυραμίδων τη σιωπή
και σ’ απόκρυφα εντρυφά μυστικά,
της Σφίγγας ψηλαφίζοντας τη μορφή.

Από κει,
χορταίνει χάδι στην Ελλάδα την τρυφερή,
γνώση σοφίας συλλέγει, λούζεται φως
και γυρνώντας μ’ ήσυχη συνείδηση, καθαρή,
στην ύλη της τη φθαρτή,
τραγουδά υμνώντας μ’ ευγνωμοσύνη τον Θεό
και τη ζωή στον σύμπαντα κόσμο τον θαυμαστό.
Υμνεί και τον εαυτό της
μ’ όλες τις συγκινήσεις που αφέθηκε να ζει,
αξιοπρεπείς ή μη.